سهراب سپهری

«خانه دوست کجاست؟»

« نرسیده به درخت‌

کوچه باغی است که از خواب خدا سبزتر است

و در آن عشق به اندازه پرهای صداقت آبی است.

می روی تا ته آن کوچه که او پشت بلوغ سربدر می آورد.

پس به سمت گل تنهایی می پیچی

دو قدم مانده به گل٬

پای فواره جاوید اساطیر زمین میمانی

و ترا ترسی شفاف فرا میگیرد.

در صمیمیت سیال فضا خش خشی میشنوی:

کودکی می بینی

رفته از کاج بلندی بالا٬ جوجه بردارد از لانه نور

و از او می پرسی

خانه دوست کجاست.»


(( سهراب سپهری ))